Minsan nagtrip ako...
when you just don't know
4 years ago
Pacham
Pacham - a colloquial term i learned during one of our training climbs that stands for PACHAMBA CHAMBA
- a term usually used to refer to a dish being cooked without exactly knowing how to.
Pacham. Eto ang tinatawag namin ngayon sa mga niluluto ko dito sa bahay. Merely because, hindi ko talaga alam kung paano sila lutuin by heart. Mabuti nalang nandiyan ang ever supportive na Mr. Google at madali maghanap ng mga recipes at ang aking mga housemates na nagugustuhan naman nila ang aking niluto for the past 2 nights (or siguro nagiging sensitive lang sila kasi baka hindi na daw ako magluto :P) nyahahahah :D
So far, meron akong 2 ulam na niluto. Sweet & Sour Tilapia kagabi at Paksiw na Pata naman ngayong gabi. Dapat Patatim yung lulutuin ko ngayon pero nung nagsesearch ako ng mga recipes, parang hindi ko maimagine kung anong magiging lasa base dun sa mga recipes na nakasaad. Don't get me wrong, medyo may alam naman ako kahit konti kung paano magluto. Sadyang hindi ko lang talaga tinatandaan kung paano sila kasi may recipe naman eh :D (Excuse ko lang yun, kasi limited nalang daw ang space sa utak ko para magstore ng memory).
Mahirap na masarap pala magluto. Mahirap, lalo na kung gusto mo ng Pinoy Cuisine tapos nasa ibang bansa ka. Mahirap maghanap ng sangkap katulad na lang ng dahon ng laurel (bay leaf), bulaklak ng saging (banana blossoms) at kung anu ano pang spices na usually pag nasa Pinas ka, mabibili mo na sila kina Aling Taling Sari Sari Store. Pero dito, hindi ko malaman kung san ako pupunta, lalo na kung sarado na ang market.
Masarap, lalo na after mo maexpose sa mainit na kusina, eh naappreciate ng mga ipinagluto mo ang inihain mong putahe. Nakakataba ng puso at nakakaenganyo na magluto ulit :D Buti nalang matibay ang tiyan ng mga taste testers ko.
Anyway, nakalimutan kong maglagay ng litrato ng mga niluto ko dito kasi late na ko nattapos magluto, kaya pagkatapos na maghain, hindi ko na naisip na piktyuran ang mga niluto ko. :D
Ayun lang. Hanggang sa susunod na entry.
- a term usually used to refer to a dish being cooked without exactly knowing how to.
Pacham. Eto ang tinatawag namin ngayon sa mga niluluto ko dito sa bahay. Merely because, hindi ko talaga alam kung paano sila lutuin by heart. Mabuti nalang nandiyan ang ever supportive na Mr. Google at madali maghanap ng mga recipes at ang aking mga housemates na nagugustuhan naman nila ang aking niluto for the past 2 nights (or siguro nagiging sensitive lang sila kasi baka hindi na daw ako magluto :P) nyahahahah :D
So far, meron akong 2 ulam na niluto. Sweet & Sour Tilapia kagabi at Paksiw na Pata naman ngayong gabi. Dapat Patatim yung lulutuin ko ngayon pero nung nagsesearch ako ng mga recipes, parang hindi ko maimagine kung anong magiging lasa base dun sa mga recipes na nakasaad. Don't get me wrong, medyo may alam naman ako kahit konti kung paano magluto. Sadyang hindi ko lang talaga tinatandaan kung paano sila kasi may recipe naman eh :D (Excuse ko lang yun, kasi limited nalang daw ang space sa utak ko para magstore ng memory).
Mahirap na masarap pala magluto. Mahirap, lalo na kung gusto mo ng Pinoy Cuisine tapos nasa ibang bansa ka. Mahirap maghanap ng sangkap katulad na lang ng dahon ng laurel (bay leaf), bulaklak ng saging (banana blossoms) at kung anu ano pang spices na usually pag nasa Pinas ka, mabibili mo na sila kina Aling Taling Sari Sari Store. Pero dito, hindi ko malaman kung san ako pupunta, lalo na kung sarado na ang market.
Masarap, lalo na after mo maexpose sa mainit na kusina, eh naappreciate ng mga ipinagluto mo ang inihain mong putahe. Nakakataba ng puso at nakakaenganyo na magluto ulit :D Buti nalang matibay ang tiyan ng mga taste testers ko.
Anyway, nakalimutan kong maglagay ng litrato ng mga niluto ko dito kasi late na ko nattapos magluto, kaya pagkatapos na maghain, hindi ko na naisip na piktyuran ang mga niluto ko. :D
Ayun lang. Hanggang sa susunod na entry.
What makes you, as a Filipino, happy?
I stumbled on a very simple, yet hard to answer question while reading News updates in FB. I clicked on Mojo's blog link and it got me thinking... How does being a Filipino make me happy?
Ano nga ba? Or should I say, dapat ba akong maging proud of being a Filipino?
My country, is dysfunctional for the past decades. From a foreigner's point of view, it is a ticking time bomb. There are so many things that are not in order. Sabi ng mga kaopisina ko, " Malaysia is less safer than Singapore, but cannot be worse than Philippines, right?". Nakakalungkot man isipin, at mahirap man idigest, pero there's a ring of truth into it.
Graft and Corruption, pollution, crab mentality... These are just some things that make my country ugly. And these are some of the factors that make other Filipinos despise the country they were born in. But not me.
I have said this many times and I would say this over and over again. Sa Pilipinas ko gustong tumanda at magtayo ng pamilya. Babalik at uuwi pa rin ako sa Pilipinas. Bakit?
Because my fellow Filipinos brought me up to a culture I don't see in most nations. Allow me to enumerate.
Respect for elders: No matter how successful you have become in your career, it is intrinsic in most of the Filipinos the respect they have for the elders. The continuous usage of "po" and "opo" has been instilled to us since the first time we started talking. During family reunions, and you have dozens of relatives, you will go around first and pay respect to your Lolo's, Lola's, Tito's and Tita's by "pagmamano". And this respect doesn't end within Filipinos. You will feel the respect even while interacting with other races.
Compassion: Filipinos by nature, are compassionate. I have seen people sharing what they have to others, even if they don't really have much. They provide a support system when things seem to crumble. The offer a flicker of light when everything around you turns dark. They give hope when you have nothing to hold on to. Filipinos overseas could attest to that. A fellow Filipino's smile can give you warmth on a cold winter's day.
Survivor: How many times have we been hit by calamities? How many times have we had our fair share of economic crisis? Countless. But each and everyone of us never gave up. Each and everyone of us rised up from every tribulations that have come and become better people. We perservere, we work harder, we sacrifice. Unending optimism and faith that someday, things will be better. That little by little, our meek country will shine again and show the world what Filipinos are truly made of.
Talent: The Filipinos are very talented. They are flexible and creative. They can work on any type of jobs and excel on them. The dedication and determination to deliver something in its utmost excellence is something that I find in the work that Pinoys do. Most professionals don't settle for mediocrity.
Family: Wherever life will take a Filipino, he will never forget his family. Most Filipinos will have their own "extended" families. From their friends, to their friends' own families. They will look after each other. Their families would remain steadfast even if the rest of the world walks out on them. And, despite how long they have been separated from each other, the bond remains strong and endlessly talk and pick up where they left off...
***
Other than the rich culture and the values intrinsic to Filipinos, another thing that makes me proud is Philippines' natural beauty. The breath taking sceneries, the land and marine biodiversity, will remain unparalleled by anywhere else in the world. I have seen some parts of the Philippines in different perspectives (high up in the mountain or down below the sea) and I always fall in love with it.
***
Yes, Philippines may be dysfunctional and can be damaged beyond repair. Despite my country's imperfection, I love my country. And I stand proud to say (more than happy) that I am a Filipino. Sa isip, sa salita at sa gawa.
Ano nga ba? Or should I say, dapat ba akong maging proud of being a Filipino?
My country, is dysfunctional for the past decades. From a foreigner's point of view, it is a ticking time bomb. There are so many things that are not in order. Sabi ng mga kaopisina ko, " Malaysia is less safer than Singapore, but cannot be worse than Philippines, right?". Nakakalungkot man isipin, at mahirap man idigest, pero there's a ring of truth into it.
Graft and Corruption, pollution, crab mentality... These are just some things that make my country ugly. And these are some of the factors that make other Filipinos despise the country they were born in. But not me.
I have said this many times and I would say this over and over again. Sa Pilipinas ko gustong tumanda at magtayo ng pamilya. Babalik at uuwi pa rin ako sa Pilipinas. Bakit?
Because my fellow Filipinos brought me up to a culture I don't see in most nations. Allow me to enumerate.
Respect for elders: No matter how successful you have become in your career, it is intrinsic in most of the Filipinos the respect they have for the elders. The continuous usage of "po" and "opo" has been instilled to us since the first time we started talking. During family reunions, and you have dozens of relatives, you will go around first and pay respect to your Lolo's, Lola's, Tito's and Tita's by "pagmamano". And this respect doesn't end within Filipinos. You will feel the respect even while interacting with other races.
Compassion: Filipinos by nature, are compassionate. I have seen people sharing what they have to others, even if they don't really have much. They provide a support system when things seem to crumble. The offer a flicker of light when everything around you turns dark. They give hope when you have nothing to hold on to. Filipinos overseas could attest to that. A fellow Filipino's smile can give you warmth on a cold winter's day.
Survivor: How many times have we been hit by calamities? How many times have we had our fair share of economic crisis? Countless. But each and everyone of us never gave up. Each and everyone of us rised up from every tribulations that have come and become better people. We perservere, we work harder, we sacrifice. Unending optimism and faith that someday, things will be better. That little by little, our meek country will shine again and show the world what Filipinos are truly made of.
Talent: The Filipinos are very talented. They are flexible and creative. They can work on any type of jobs and excel on them. The dedication and determination to deliver something in its utmost excellence is something that I find in the work that Pinoys do. Most professionals don't settle for mediocrity.
Family: Wherever life will take a Filipino, he will never forget his family. Most Filipinos will have their own "extended" families. From their friends, to their friends' own families. They will look after each other. Their families would remain steadfast even if the rest of the world walks out on them. And, despite how long they have been separated from each other, the bond remains strong and endlessly talk and pick up where they left off...
***
Other than the rich culture and the values intrinsic to Filipinos, another thing that makes me proud is Philippines' natural beauty. The breath taking sceneries, the land and marine biodiversity, will remain unparalleled by anywhere else in the world. I have seen some parts of the Philippines in different perspectives (high up in the mountain or down below the sea) and I always fall in love with it.
***
Yes, Philippines may be dysfunctional and can be damaged beyond repair. Despite my country's imperfection, I love my country. And I stand proud to say (more than happy) that I am a Filipino. Sa isip, sa salita at sa gawa.
Nakakainis. Period.
Naikwento ng isang friend ko kaninang lunch yung isang CNN report na merong malaking possibility na mag-rupture ang Marikina fault line anytime soon, and a big question of kung ready ba ang Pilipinas sa pagkakataong ito. (Eto ang link kung nais ninyong mapanood) Natahimik ako. Hindi magkamayaw ang utak ko kung pano iprocess lahat ng nagsimulang dumaloy sa isip ko. Pucha, andun ang pamilya ko. Ang mga kaibigan ko. Ang mga mahal sa buhay ng mga taong malalapit sa akin. Dun na ko tinubuan ng kung ano man ang tutubo sakin. At sa nakita ko for the past 26 years ng buhay ko, alam ko na ang sagot sa tanong kung ready ba ang bansa ko sa maaring sumalpok na trahedya sa kanya.
HINDI. Isang malaking HINDI.
Matagal ko na tong pinagiisipan. Alam ng lahat ng tao na kasama ang Pilipinas sa so-called Ring of Fire. Para sa akin, human nature na kung alam mo na mayroong mga paparating na "threat", gagawa at gagawa ka ng paraan para maprevent ito. Kaya nga naibento ang "Prevention is better than Cure" na statement diba? At ever since naman, sa pagkakaalam ko, hindi naman naalis ang Pilipinas sa kinakalagyan niya sa mundo. Nandun na siya eversince. So bakit hanggang ngayon, ilang dekada na ang nakakalipas, ilang bagyo, ilang lindol at ilang el nino na ang dumapo sa Pilipinas, maririnig mo pa din ang bulls*t na excuse na "hindi kasi kami prepared". Anong klaseng preparation ba ang ginagawa ninyo sa walong oras kayong nakaupo sa opisina? Nagfafacebook?
Kung iddrawing ko ang Pilipinas noong panahon nila Andres Bonifacio at Dr. Jose Rizal, ihahalintulad ko ito sa isang magandang dilag. Tahimik, mabango. Katangi-tangi. Pero sa ngayon, daig pa niya si Sisa. Madumi. Magulo. Tagpi tagpi. Kung buhay siguro ang ating mga yumaong bayani, masasabi siguro nila na wasted effort ang kanilang pagaaklas. Sasabihin siguro nila na sana, nagparaya nalang sila na masakop tayo ng mga dayuhan ng tuluyan, baka sakaling mas naging maganda ang kinalabasan. Baka napapakamot na sila ng mga ulo nila ngayon.
Bakit mas maigting ang pagiging selfish ng isang tao? Hindi ba ang government by itself eh "for the people, by the people"? Bakit ang lumalabas ngayon eh, "you suffer while i prosper"? Ano ba tingin nyo sa Pilipino? Mga utu-uto? Tatanga tanga? Ganun po ba ang tingin ninyo sa nasasakupan ninyo? Mabuti pa ang ibang lahi, mataas ang tingin nila sa Pinoy. Ang tingin nila sa Pinoy, maabilidad, maasahan, mapagkakatiwalaan. Pero siguro nga dahil likas na matalino ang Pilipino, iniisihan nya ang ibang tao, yun lang, kapwa Pilipino din niya ito.
Recently, napanood namin yung plastic folder na budget allocation para sa upcoming election. Whopping Php 300+ PER PIECE ang budget nila dito. WOW diba? Kahit yung kikay na folder na matigas na uber ganda ng quality, hindi aabot sa ganito ang plastic folder eh. May swarovski ba yun? Kapag ba pinagamit mo yung folder na yun, magiging literate ka? May special powers ba yun? Eh kung yung inallocate nilang budget dun eh pinagpapagawa nila ng mga sewage system ng Pinas, eh di sana maliit na yung chances na maulit si Pareng Ondoy. Eh kugn sana inaallocate nila yung mga ganung budget sa pagpapaayos ng bulok na sistema sa public works, eh di sana taas noo natin masasabi sa ibang bansa na kaya natin kahit ano pa. Ang hirap kasi, proud lang tayong sabihin na "Pilipinas, kaya natin bumangon pagtapos ng bagyo basta magkakasama tayo" pero hindi natin kayang sabihin na "Pilipinas, kaya natin iwasan anumang bagyo dahil magkakasama tayo".
Konting abilidad lang mga tsong. Katulad ng nabanggit na, madaming magaglaing na Pinoy. Itake advantage ninyo ito. Hihintayin pa ba natin na kainin nalnag ng lupa ang bansa natin, atchaka natin sasabihin na "sana"? Ilang tao pa ba yung kailangan na magsuffer dahil lang sa kawalang konsiderasyon ng ibang tao na walang alam gawin kung hindi manlamang? Gusto ko pang makita ng mga anak ko, apo ko at apo sa tuhod ko kung gaano kaganda ang Pilipinas. Hindi isang lindol o isang bagyo lang ang sisira at babawi nito sa akin. At sa oras na mangyari iyon, lahat ng ipinagdamot ninyo sa mga tao, lulustayin nyo sa ilalim ng lupa. Goodluck sa pagshopping underground.
HINDI. Isang malaking HINDI.
Matagal ko na tong pinagiisipan. Alam ng lahat ng tao na kasama ang Pilipinas sa so-called Ring of Fire. Para sa akin, human nature na kung alam mo na mayroong mga paparating na "threat", gagawa at gagawa ka ng paraan para maprevent ito. Kaya nga naibento ang "Prevention is better than Cure" na statement diba? At ever since naman, sa pagkakaalam ko, hindi naman naalis ang Pilipinas sa kinakalagyan niya sa mundo. Nandun na siya eversince. So bakit hanggang ngayon, ilang dekada na ang nakakalipas, ilang bagyo, ilang lindol at ilang el nino na ang dumapo sa Pilipinas, maririnig mo pa din ang bulls*t na excuse na "hindi kasi kami prepared". Anong klaseng preparation ba ang ginagawa ninyo sa walong oras kayong nakaupo sa opisina? Nagfafacebook?
Kung iddrawing ko ang Pilipinas noong panahon nila Andres Bonifacio at Dr. Jose Rizal, ihahalintulad ko ito sa isang magandang dilag. Tahimik, mabango. Katangi-tangi. Pero sa ngayon, daig pa niya si Sisa. Madumi. Magulo. Tagpi tagpi. Kung buhay siguro ang ating mga yumaong bayani, masasabi siguro nila na wasted effort ang kanilang pagaaklas. Sasabihin siguro nila na sana, nagparaya nalang sila na masakop tayo ng mga dayuhan ng tuluyan, baka sakaling mas naging maganda ang kinalabasan. Baka napapakamot na sila ng mga ulo nila ngayon.
Bakit mas maigting ang pagiging selfish ng isang tao? Hindi ba ang government by itself eh "for the people, by the people"? Bakit ang lumalabas ngayon eh, "you suffer while i prosper"? Ano ba tingin nyo sa Pilipino? Mga utu-uto? Tatanga tanga? Ganun po ba ang tingin ninyo sa nasasakupan ninyo? Mabuti pa ang ibang lahi, mataas ang tingin nila sa Pinoy. Ang tingin nila sa Pinoy, maabilidad, maasahan, mapagkakatiwalaan. Pero siguro nga dahil likas na matalino ang Pilipino, iniisihan nya ang ibang tao, yun lang, kapwa Pilipino din niya ito.
Recently, napanood namin yung plastic folder na budget allocation para sa upcoming election. Whopping Php 300+ PER PIECE ang budget nila dito. WOW diba? Kahit yung kikay na folder na matigas na uber ganda ng quality, hindi aabot sa ganito ang plastic folder eh. May swarovski ba yun? Kapag ba pinagamit mo yung folder na yun, magiging literate ka? May special powers ba yun? Eh kung yung inallocate nilang budget dun eh pinagpapagawa nila ng mga sewage system ng Pinas, eh di sana maliit na yung chances na maulit si Pareng Ondoy. Eh kugn sana inaallocate nila yung mga ganung budget sa pagpapaayos ng bulok na sistema sa public works, eh di sana taas noo natin masasabi sa ibang bansa na kaya natin kahit ano pa. Ang hirap kasi, proud lang tayong sabihin na "Pilipinas, kaya natin bumangon pagtapos ng bagyo basta magkakasama tayo" pero hindi natin kayang sabihin na "Pilipinas, kaya natin iwasan anumang bagyo dahil magkakasama tayo".
Konting abilidad lang mga tsong. Katulad ng nabanggit na, madaming magaglaing na Pinoy. Itake advantage ninyo ito. Hihintayin pa ba natin na kainin nalnag ng lupa ang bansa natin, atchaka natin sasabihin na "sana"? Ilang tao pa ba yung kailangan na magsuffer dahil lang sa kawalang konsiderasyon ng ibang tao na walang alam gawin kung hindi manlamang? Gusto ko pang makita ng mga anak ko, apo ko at apo sa tuhod ko kung gaano kaganda ang Pilipinas. Hindi isang lindol o isang bagyo lang ang sisira at babawi nito sa akin. At sa oras na mangyari iyon, lahat ng ipinagdamot ninyo sa mga tao, lulustayin nyo sa ilalim ng lupa. Goodluck sa pagshopping underground.
bata bata, sino iboboto mo?
Never pa akong nakaboto sa tanang buhay ko, local elections man or national elections. Hindi pa nabahiran ng indelible ink ang daliri ko. Hindi ko pa naranasan magworry na baka mawala o manakaw ang boto ko. Wala kasi akong tiyaga sa mga ganung bagay. Mejo engerks din... In short, hindi ko nagagampanan ang isa sa mga key responsibilities ng pagkaPilipino. At dahil dun, wala akong karapatan na magreklamo kung ano man ang nangyayari sa bansa ko (well, konti lang siguro kasi Tax Payer naman ako eh, hehe).
So last year, sabi ko, since malapit na ang election, sabi ni Jimini Cricket, magreparehistro na daw ako. At para makabawi bawi naman ako ng kaunti, sinama ko ang kapatid ko para magparehistro. So yun, wohooo, natapos ang araw na yun, registered voter na ko! (Kahit after a year or so ko pa daw makukuha ang ID ko)
Pero kung paglalaruan ka ng tadhana, napunta naman ako sa ibang bansa, ilang buwan bago magsimula ang eleksyon. Ayun, panibagong proseso nanaman. Kailangan ko naman daw magregister bilang absentee voter. Eh, hindi ko din alam paano... At wala din akong ganung disiplina para alamin kung paano :D So to make the long story short, hindi nanaman ako makakaboto. Sayang nanaman ang boto ko. Inutil nanaman akong mamamayan.
Pero ganun pa man, concerned padin ako kung ano man ang mangyayari sa botohan, although it would not make any difference siguro. Halos lahat ng kakilala ko, may kaniya kaniyang kandidato. Merong pro-religion, merong pro-masa, meron din namang pro-education, at kung anu ano pang plataporma. Well, gusto kong maging fair sa lahat, so sasabihin ko lang dito kung ano ang nasa isip ko.
Lahat naman siguro ng kumakandidato, may kani-kaniyang intensiyon. Sincere man sila or nanloloko, there's really no way for us to tell. Minsan, mahirap nang ispatan ang isang kasinungalingan, lalo na kung ang pinaguugatan nito ay patong patong nang "kwento". Siyempre, iexpect mo na na ang bawat kandidato, kanya kanyang strategy yan kung pano sila mauuna sa kanilang laban. Hindi pa ba obvious ang "crab mentality"? Hindi ba panahon palang ni Rizal eh ganun na? So siguro hindi enough na basehan ang mga hear say sa bawat tabloid at balita.
Usual din na maririnig mo na "si juan tamad nalang ang iboboto ko para hindi manalo si pedro penduko" Ow men! Pakiisip lang ng mabuti kapatid, boboto ka dahil lang gusto mong ilaglag ang iba? Eh pano pala kung yung taong gusto mong ilaglag ang mas karapatdapat na mamuno kay Inang Pilipinas? Sana kung boboto tayo ng isang Poncio Pilato, eh yung gusto mo na talaga. Yung tipong hindi mo pagsisisihan kapag siya talaga yung nanalo. Yung hindi mo ipagrarally sa EDSA para iimpeach sa pwesto pagkatapos mong iboto at iluklok sa pwesto. Wag ganun, ampeyr yun. Ampeyr yun sa bayan, ampeyr din yun dun sa kandidato.
Napansin ko, kapag nangangandidato ang mga pulitiko, simpatiya ng tao ang kinukuha nila. Parang si kupido, namamana sa puso, bullseye sa emotion ng mga Pilipino. Eh tayong mga pilipino eh likas na simpatiko. I'd give it to them, magaling ang diskarte nila. Sana yung pagkagaling nila, sa tamang paraan nila gagamitin in case na sila ang manalo. Sana yung creativity nila, hindi maging daan para maging tuso sila at maging gahaman sa kapangyarihan at kaperahan (poor na po ang Pilipinas, FYI lang ha...)
Maririnig mo din sa mga tao na dapat maging maigting pa nag pageeducate ng mga tao tungkol sa botohan. Well, ang masasabi ko lang diyan ay it works both ways. Bawat tao naman ay may kani kaniyang priority sa kanilang buhay. Kung gano man ito kababaw o kawalang kwenta sa paningin ng iba, eh priority nila yun, so kailangan respetuhin din natin. Hindi lahat ng edukado, marunong at tama ang binoboto. At hindi din naman lahat ng walang pinagaralan ay mangmang at walang pakialam sa mundo. Sa panahon natin ngayon, hindi estado ang isang tao ang makakapagdikta kung kaya mong magisip. Hindi mo kailangan maging educated para maging matalino. Minsan nga, kung sino pa yung may pinagaralan, siya pa yung walang breeding. Walang modo. Bobo.
Anyway, masyado na akong nagiging madaldal, eh hindi din naman ako makakaboto. Inutil pa din ako sa puntong ito (sorry na:P). Hiling ko lang na sa darating na eleksiyon ay maging mapayapa at malinis na eleksiyon.
*bow*
So last year, sabi ko, since malapit na ang election, sabi ni Jimini Cricket, magreparehistro na daw ako. At para makabawi bawi naman ako ng kaunti, sinama ko ang kapatid ko para magparehistro. So yun, wohooo, natapos ang araw na yun, registered voter na ko! (Kahit after a year or so ko pa daw makukuha ang ID ko)
Pero kung paglalaruan ka ng tadhana, napunta naman ako sa ibang bansa, ilang buwan bago magsimula ang eleksyon. Ayun, panibagong proseso nanaman. Kailangan ko naman daw magregister bilang absentee voter. Eh, hindi ko din alam paano... At wala din akong ganung disiplina para alamin kung paano :D So to make the long story short, hindi nanaman ako makakaboto. Sayang nanaman ang boto ko. Inutil nanaman akong mamamayan.
Pero ganun pa man, concerned padin ako kung ano man ang mangyayari sa botohan, although it would not make any difference siguro. Halos lahat ng kakilala ko, may kaniya kaniyang kandidato. Merong pro-religion, merong pro-masa, meron din namang pro-education, at kung anu ano pang plataporma. Well, gusto kong maging fair sa lahat, so sasabihin ko lang dito kung ano ang nasa isip ko.
Lahat naman siguro ng kumakandidato, may kani-kaniyang intensiyon. Sincere man sila or nanloloko, there's really no way for us to tell. Minsan, mahirap nang ispatan ang isang kasinungalingan, lalo na kung ang pinaguugatan nito ay patong patong nang "kwento". Siyempre, iexpect mo na na ang bawat kandidato, kanya kanyang strategy yan kung pano sila mauuna sa kanilang laban. Hindi pa ba obvious ang "crab mentality"? Hindi ba panahon palang ni Rizal eh ganun na? So siguro hindi enough na basehan ang mga hear say sa bawat tabloid at balita.
Usual din na maririnig mo na "si juan tamad nalang ang iboboto ko para hindi manalo si pedro penduko" Ow men! Pakiisip lang ng mabuti kapatid, boboto ka dahil lang gusto mong ilaglag ang iba? Eh pano pala kung yung taong gusto mong ilaglag ang mas karapatdapat na mamuno kay Inang Pilipinas? Sana kung boboto tayo ng isang Poncio Pilato, eh yung gusto mo na talaga. Yung tipong hindi mo pagsisisihan kapag siya talaga yung nanalo. Yung hindi mo ipagrarally sa EDSA para iimpeach sa pwesto pagkatapos mong iboto at iluklok sa pwesto. Wag ganun, ampeyr yun. Ampeyr yun sa bayan, ampeyr din yun dun sa kandidato.
Napansin ko, kapag nangangandidato ang mga pulitiko, simpatiya ng tao ang kinukuha nila. Parang si kupido, namamana sa puso, bullseye sa emotion ng mga Pilipino. Eh tayong mga pilipino eh likas na simpatiko. I'd give it to them, magaling ang diskarte nila. Sana yung pagkagaling nila, sa tamang paraan nila gagamitin in case na sila ang manalo. Sana yung creativity nila, hindi maging daan para maging tuso sila at maging gahaman sa kapangyarihan at kaperahan (poor na po ang Pilipinas, FYI lang ha...)
Maririnig mo din sa mga tao na dapat maging maigting pa nag pageeducate ng mga tao tungkol sa botohan. Well, ang masasabi ko lang diyan ay it works both ways. Bawat tao naman ay may kani kaniyang priority sa kanilang buhay. Kung gano man ito kababaw o kawalang kwenta sa paningin ng iba, eh priority nila yun, so kailangan respetuhin din natin. Hindi lahat ng edukado, marunong at tama ang binoboto. At hindi din naman lahat ng walang pinagaralan ay mangmang at walang pakialam sa mundo. Sa panahon natin ngayon, hindi estado ang isang tao ang makakapagdikta kung kaya mong magisip. Hindi mo kailangan maging educated para maging matalino. Minsan nga, kung sino pa yung may pinagaralan, siya pa yung walang breeding. Walang modo. Bobo.
Anyway, masyado na akong nagiging madaldal, eh hindi din naman ako makakaboto. Inutil pa din ako sa puntong ito (sorry na:P). Hiling ko lang na sa darating na eleksiyon ay maging mapayapa at malinis na eleksiyon.
*bow*
.chisi.keso.inlababo.
♥♥♥♥♥♥♥♥♥
♥♥♥♥♥♥♥♥♥
♥♥♥♥♥♥♥♥♥
♥♥♥♥♥♥♥♥♥
♥♥♥♥♥♥♥♥♥
DISCLAIMER: some stuff i got from tumblr. :) kudos to these bloggers :) ganda ng images :)
Takbo! Bilis! Takbo!
Kakatapos lang ng Run For Water 2010 and despite the scorching heat, natapos ko naman ito ng walang migraine aftermath :DFor the past two runs (and one diving trip), lagi akong minimigraine after the activity kapag sobrang init... and it's not a pretty site... so after the scorcing heat I went through yesterday (my all red face could attest to that!), napaisip tuloy ako bakit ako sumasali sa mga running events na to? In the first place, ang mahal niya ha... Pangalawa, nakakapagod, feeling ko minsan, sasabog na yung baga ko kasi hindi niya na kaya magintake ng sobrang hangin at stressed na stressed na siya. At pangatlo, naiinitan lang ako. Nakakaitim. Nakakahilo.
So bakit nga ba ako nageffort na magjogging sa gabi at gumastos at tumakbo ng takbo?
Simple lang...
Kasi para sakin, isa ito sa mga paraan para makatulong ako sa iba. Oo, madami pang paraan. Pero sa ngayon, eto yung naiisip ko na nakakatulong ako kahit papaano, sa paraang alam ko.
Kasi para sakin, nadidisiplina ko ang sarili ko. Nadidisiplina ko ang sarili ko na abutin kung ano man ang goals ko, at magstrive para maabot ko.
Kasi para sakin, bonding moment ko 'to with the people I love. Nakikilala ko ang mga kaibigan ko, ang boyfriend ko, ang mga tao sa paligid ko.
Kasi para sakin, eto nalang ang form ng exercise na pwede kong gawin after sitting for 'n' hours dahil sa trabaho ko.
Diba simple lang?
Madaming nagsasabi na kaya tumatakbo is dahil "uso". dahil ito ang "in". Well, opinion naman nila yun. Para sakin, gusto ko lang yung ginagawa ko, kahit nahihirapan ako. :)