Closure

Madalas natin marinig ito sa halos lahat ng aspeto sa buhay ng isang tao.  Karamihan sa atin, kailangan ng closure sa isang bagay para tuluyan na maka move on.  Mayroon namang mangilan ngilan na hindi nila kailangan talaga ng closure para magmove on.  Pero mangilan ngilan lang ang kilala kong ganito.  Karamihan sa atin, gusto natin ng sagot.  Karamihan sa atin, kapag may isang bagay na nangyari, laging may kasunod na "Bakit?".  At for sure, madadagdagan pa yun ng sandamakmak na follow up questions.  Human nature.


Pero hindi sa lahat ng pagkakataon, makakakuha ka ng sagot sa mga tanong mo.  Hindi lahat ng tao ay pinapalad na mabigyan ng closure na hinahangad nila, no matter how deserving they seem to be.  Para sakin, it's just right to give that person the peace that he deserves, pero unfortunately, that don't happen all the time.  Dahil dito, nagiging clingy tayo sa past issues.  Nagkakaron ng insecurity build up, nakukulong tayo sa kahapon at napapalampas natin ang mga magagandang bagay na iniooffer ng kasalukuyan at ng hinaharap.  Madami tayong namimiss at madami tayong hindi naappreciate.


Unnecessary stress.  Nakakapangit.  Kailangan mo ikondisyon ang sarili mong tanggapin ang mga bagay na walang kasagutan.  Kung mayroon sa mga ito na masagot balang araw, magpasalamat ka.  Kung hindi man ipagkaloob sayo, wag mo nang pagurin ang sarili mong isipin pa kung ano iyon.  Dahil hindi naman dapat diktahan ng mga nakalipas ang mga pwede at kaya mong gawin sa buhay.  You yourself is the captain of your own ship.  Ikaw dapat ang magdesisyon para sa sarili mo kung saan ka patungo.  Huwag ka nang dumepende sa ibang tao para makapagbigay ng katahimikan sa sarili mong pagiisip.  Siguro naman, you yourself deserve that.  Kaya mo yun ibigay sa sarili mo, kung gugustuhin mo.


Sige, nasaktan ka.  Hindi mo matanggap.  Oo sige, understandable na gusto mong tanungin ang lahat ng mga anito bakit ikaw pa.  Bakit ka nasasaktan ng ganyan.  Oo, forgivable yan.  Iyakan mo ng todo.  Magpakastress ka.  Pero lagyan mo ng limitasyon ang sarili mong stress.  Dapat hanggang sa isang punto ka lang.  Pag napagdesisyonan mo nang "Enough na! para na kong loka loka", eh move forward na kapatid.  At pag nagmove forward ka na, siguraduhin mong hindi yun temporary cockaigne ha.  Dapat for good yun.  Dapat reach for your goal na.  Kung ano man ang nasa past, tapos na yun.  Mahirap yun gawin.  Hindi yun isang walk in the park.  Pero hindi din yun imposible.  At higit sa lahat, kailangan mo yun.


Isipin mo nalang na closure is something that you owe yourself and not something that other people owes you.  It ended because hindi na siya bagay sa buhay mo.  And the moment you'll be able to accept this fact, that's the time you'll see that you are beautiful and your life is awesome :)

"Life is a process of becoming, a combination of states we have to go through.  Where people fail is that they wish to elect a state and remain in it.  This is a kind of death." - Anais Nin